eindelijk -> verhuis!!

zo dan eindelijk het verhuis verhaal. we gingen dus verhuizen naar het huis van mijn grootouders die nu in belgie wonen. das maar 3 blokken van ons oude huis. maar het is veel groter en aangezien 5 februari mijn zus terug komt uit japan hebben we een groter huis nodig want nu ik ook bij het gezin hoor paste we niet meer allemaal in het kleine appartementje.
nu aangezien mijn mama nog steeds ganse dagen werkt ben ik vorige week rustig begonnen met alles in dozen te steken. de zaterdag gingen we dan een camionette laten komen om alles in een keer naar onder te brengen. natuurlijk alles op zen boliviaans, zaterdag avond om 7 uur gingen we op zoek naar een camion. natuurlijk nergens meer een te vinden. ja zoiezo moesten we de zaterdag in het andere huis intrekken want daar is een opberg ruimte met veel waardevolle spullen. dan maar alles te voet naar beneden brengen. ik zoals een echte cholita alles op mijn rug gebonden in doeken, iedereen vond het super grappig, maja dat is nu eenmaal een handige manier om spullen te dragen. na de hele avond spullen van het ene huis naar het andere te brengen wat op deze hoogte niet echt van zelfsprekend is. ons rustig in de enige zuivere kamer op de vloer geinstalleerd. daar liggen we nu nog steeds bijna een week verder, bij elk spulleke dat ge nodig hebt moet ge onder in de dozen gaan zoeken, best wel grappig eigenlijk.
het nieuwe huis is groter maar de vorige bewoners hebben het zo smerig achter gelaten dat ge nog liever buiten zou slapen, mieren kruipen overal zelfs tussen u lakens, gelukkig ben ik hier al aan gewoon van mijn eerste huis.
normaal gezien gaan we morgen eindelijk alles te goei poetsen, en hopelijk ook een camion inhuren voor de muebels. ik ben niet van plan ook die naar beneden te sleuren op mijn rug.
onder tussen is het hier ook weer feest, het is alasitas ofwel in het nederlands het feest van de miniatuur. voor de gelovige de ekeko, een god die al u wensen doet uitkomen als ge hem offers brengt. tis naar het schijnt niet echt een goede god. maar wel een intersant feest. in het weekend gaan we eens rond kijken wat er allemaal te doen valt. verslag breng ik later wel.

un beso
mieke

verhuis!!!

ja heb zo juist een heel verslag geschreven over de verhuis, de computer is het kwijt gespeelt, ik schrijf het volgende keer wel nog eens opnieuw.
voorlopig is alles nog goed hier, het half jaar komt steeds dichter en dichter bij. voor ge het weet ben ik al weer thuis.
dikke kus
mieke

boliviaanse mis

afgelopen zondag (gisteren dus) heb ik nog eens de echte uitwisselings student uitgehangen en ben met mijn mama mee naar de mis geweest. ik had verwacht dat ik daar toch nog even kon verder slapen dus het stoorde me niet echt. niets was echter minder waar.
toen we in de buurt van het gebouw kwamen dacht ik dat er een concert bezig was ofzo. luide muziek was te horen tot aan de overkant van de straat. dit bleek dus de kerk te zijn. een eerder op een concertzaal lijkend gebouw was omgetoverd in een kerk waar wel een paar duizend man in konden. het podium wat het altaar moest voorstellen was aangekleed in de disco stijl en voor zien van een heus orkest; electrice gitaren, drumstel, electrice piano,... nergens was er een orgel te bespeuren. een kerkse sfeer was er ook helemaal niet. mensen waren aan het gillen en aan het schreeuwen, stonden luid mee te zingen en te klappen. zelf de seguritie was aanwezig zeker 50 mannen en vrouwen stonden in de gangen om alles in het oog te houden. de priester was een vrouw en uiteindelijk leek heel het gedoe meer op een sekte als op een kerk.
ex drugsverslavende werden naar voor gebracht om hun verhaal te doen over hoe jezus hen had gered. heel het publiek werd wild en vele waren luidkeels aan het wenen.
voor mij was dit alles toch maar lachwekkend volgende keer als ik ga neem ik men camera mee dit gelooft ge gewoon niet als ge het niet zelf ziet.

un beso
mieke

een nieuwe bus reis een nieuw leuk verhaal

zoals sommige onder jullie misschien wel weten ben ik om nieuwjaar te vieren naar tarija geweest(de stad van de wijn). hier is van heel bolivia zowat het grootste feest. dankzij het tropisch klimaat kunnen er dan ook op alle plaatsen straten en tuinen feesten gegeven worden. maar eigenlijk was er maar 1 echt groot feest waar eigenlijk iedereen naar toe ging. het was een prachtig tuinfeest. eigenlijk wel zalig zo nieuwjaar kunnen vieren terwijl het zo´n 30 graden is. het feest was wel nogal een sjike bedoeling iedereen was helemaal opgedut. met de mooiste (ale soms ookwel aartslelijk) jurken en alle kerels hadden een pak aan. wij hadden natuurlijk nix bij dat eigenlijk echt geschikt was. maar hebben met een beetje fantasie toch redelijk deftige kleren kunnen samen stellen. het was uiteindelijk echt een super leuk feest dat heeft geduurt tot in de vroege uurtjes. de volgende dag ging het feest gewoon verder. en natuurlijk hadden we de dag ervoor ook al een pre nieuwjaars feestje gehouden. aan de bolvianen konden we niet tippen deze waren al vanaf kerstmis begonnen met de pre nieuwjaarsfeestje en zijn erna nog 2 dagen door gegaan.

het bus verhaal:
tarija ligt dus ongeveer op ongeveer 20 uur busreis van la paz. vroeger was het 24 maar gelukkig hebben ze ondertussen het grote deel van de weg geasfalteerd. met het heen gaan zo als gewoonlijk niet al te veel problemen. even een platten band om dat de bus zich wat miskeken had in een haarspelt bocht maar dit was ook in 30 min opgelost.
de trug weg was natuurlijk weer iets anders. toen we vertrokken begon het juist ongelofelijk hard te regenen en onweren. goed geisoleerd was de bus niet dus het water stroomde gewoon langs de ramen binnen. de bus toverde zich al rap om in een klein zwembadje. gelukkig stopte het na een tijdje met regenen en trok ook het water uit de bus weg.
waar wij natuurlijk niet meer aan hadden gedacht is dat we bij het komen een beekje moesten oversteken zonder brug. echt spectaculair was het toen ook niet er water was toen amper 2 meter breed en 30 cm diep.
nu met heel het geonweer was deze beek in een rivier omgevormd. en onmogelijk om over te steken met de bus. dit is de enige weg vanuit tarija naar de andere provincies dus alle bussen die samen met ons ware vertrokken stonden mooi in een rijtje te wachten tot het water wat in de grond zou trekken. eerst vertelde ze ons dat we zo´n 2 uur zouden moeten wachten. uiteindelijk hebben we 9 uur gewacht en smorgen om 6 uur konden we dan eindelijk door. normaal zouden we iets voor de middag in la paz aankomen. we waren er pas om 9 uur ´s avonds. de bus rit van 20 uur is dus bijna 30 uur geworden.
1 ding is zeker als ik trug ik belgie ben ga ik allesinds veel meer gedult hebben.

vele groetjes
mieke