eindelijk nog eens tijd

jaja ik weet ik het... het is al weer lang gelede dat ik nog iets van me heb laten horen. ik heb het dan ook verschrikkelijk druk gehad of bevond me om een plaats waar niet eens elektriciteit was. en ik denk niet dat jullie de rooksignalen die ik heb gestuurd hebben ontvangen. maar wat heb ik dan allemaal uitgespookt...

wel zoals vermeld vertrokken ik en mama maandag op een 3 daagse tour naar het salar de uyuni (zoutmeer) we waren zondag in potosi vertrokken met de bus. en kwamen al vroeg in de namiddag aan in uyuni. hier verbleven we in een verschrikkelijk hotel. de kamers vielen wel mee maar de badkamer was afschuwelijk. tja niets aan te doen, het was tenslote toch maar voor 1 dag. de volgende ochtend vertrokken we op de tour. met 6 man in een 4x4 3 dagen rond toeren in de woestijn. we hebben heel veel geluk gehad, het gezelschap in onze auto was geweldig. 2 engelse meisjes die in een half jaar heel de wereld wouden zien. nog een engelse kerel die al meer als een jaar onderweg was en een mexicaan die al heel de wereld had gezien en nu opweg was naar huis en ondertusse nog wat plaatsen wou bezoeken. allemaal in de 20 en zeker niet verlegen. ook mama had geluk. normaal gaat er met elke jeep een kokin mee. wij maakte gebruik van de kokin van een andere jeep dus was er vanvoor een plaats vrij. waar mama alle plaats had om rustig te reizen. de compani was dus al een succes. het klikte van het eerste moment en het duurde niet lang of we waren al politiek en godsdienst aan het discuseren. het verwonderd me dat de engelse zo anders denken als ons. nu goed over de reis. het zoutmeer is nog evenprachtig als anders. ik heb er echt van genoten. en heb trouwens een hele boel cewle foto's.
de eerste nacht sliepen we in een hotel volledig gemaakt uit zout. het was er verbazend warm en best wel gezellig. ik beklom de berg waarop we verbleven om de zonsondergang te bekijken. echt waar prachtig de mooiste die ik heb gezien tot nu toe. smorgens was ik ook als eerste wakker en ben de enige die de volledige zonsopgang heeft kunnen zien. weer even indruk wekken als de zonsondergang van de avond ervoor.
de rest van de trip verliep rustig. we zagen flaminco's en vele gekleurde meren. en meer woenstijn dan nodig is.
de laaste dag stonden we om 4 uur op bezochten warm water meren en raakte iets of wat ge irriteerd omdat een platteband misschien wel ons hele schema in de war kon gooien omdat we misschien onze bus naar la paz zouden misschien. wisten wij toen nog niet dat er uiteindelijk helemaal geen bus naar la paz zou zijn.

}eens terug in uyuni. moest ik mijn rugzak ophalen aan het reisbureau. we hadde nog een uur eer we moesten vertrekken maar er was niemand aanwezig. na een half uur ongeduldig staan wachten kwam er eindelijk iemand opdagen. maar toen ik de bustickets wou nemen bleken er geen te zijn. ze waren thans al betaalt en alles. de vrouw van het reisbureau beweerde dat en een blokkade was en dat we dus niet naar la paz konden. we zouden nog een nacht in het vreselijke hotel moeten verblijven. ik belde dus maar even men familie van la paz om het te melden.
nu hadden zij het heugelijke nieuws dat er helemaal geen blokkade was en dat ze mijn ticket waarschijnlijk gewoon hadden door verkocht aan een hogere prijs. aangezien ik er niet tegen kan dat ze van mij gebruik maken werd ik kwaad en probeerde met alle macht toch naar la paz te geraken. uit het gesprek bleek dat ze mij morgen ook niet zouden laten gaan dus probeerde ik het via een andere weg. terug langs potosi dus. maar ze zei dat er geen plaats meer was. uitgeput van de reis en vreselijk kwaad ging ik op zoek naar mijn vrienden van de tour die normaal gezien het zelfde lot moesten ondergaan als ik. hen gevonden bleek het dat zei wel naar potosi geraakte. een reisagent kon voor mij ook nog plaatsen boeken ookal dat voor mijn reisagent onmogelijk was. dan na een half uur de moeten bedelen en driegen gaf mijn reisagent mij men geld terug. zo vertrokken we dus met zen alle naar potosi.

hier kwamen we om 2 uur snachts aan. en moesten toen een hotel zoeken. na eerst uitgelachen en afgezet te zijn door 10 taxi chauffeurs kwamen we aan in een hotel. door al de spanning kon ik niet slapen. en vertrok smorgens al vroeg naar de terminaal om een ticket te kopen naar la paz. normaal gezien had ik die zelfde dag van la paz naar suapi moeten reizen maar dat ging dus niet door. we brachten nog een extra dag door in potosi. waar ik mij op de plaza te slapen heb gelegt aangezien dat er de laaste dagen niet veel van was gekomen. we vertrokken op kwart voor negen naar la paz. veel slaap ik niet in bussen ik moet altijd weten wat er gaande is de het werd een helse busrit. om 5 uur smorgens kwamen we aan in la paz. waar ik afscheid moest nemen van mijn nieuwe vrienden. ik en mama namen een taxi naar mijn huisje. hier zag ik eindelijk na zoveel tijd mijn boliviaanse mama terug dus mijn dag was alweer wat beter. we moesten wel om 8 uur vertrekken naar suapi (een klein dorpje in las yungas. een soort tropisch oerwoud hier 4 uur vandaan)
mama was het reizen beu en de spanning van de laatste dagen had onze relatie niet verbeterd. ze besloot dus om hier te blijven. we belde ome guido wakker en lieten haar achter in zijn hotel. ik vertrok met mijn mama op een nieuw avontuur.
ik sliep de hele busrit en toen we aankwamen was ik nog steeds verdooft van de vermoeidheid. heel mijn familie was daar. mijn oma en opa die in belgie wonen en ook mijn tante. haar had ik in belgie als eens ontmoed. voor de rest nog een hoop tantes en nonkels die ik van haar nog pluim ken. we waren in totaal met 25 man. we aten middageten in het huis van mijn grootmoeder. een 20 minuutjes uit het dorp. een klein huisje van 2 kamers zonder water of electriciteit. we gingen zelf suikerriet kappen en vonden ginseng. naderhand keerde we terug naar het hotel. iedere familie had zijn eigen kamer. er waren maar 5 kamer in het hotel. wat voor ons betekende de we met 8 man en 3 bedden moesten slapen. gelukkig was ik moe genoeg om daar geen last van te hebben.
er was een feest in het dorp dus er werd veel gedanst en gedronken. best wel gezellig ookal was ik al in slaap gevallen voor het te goei was begonnen. de volgende ochtend ging iedereen weer vroeg naar het huis van mijn grootmoeder om te ontbijten. ik was volledig van de kaart en bleef dus nog even in bed.
tegen 12 uur kwamen ze mij ophalen en gingen we naar de rivier. hier eerst op een mega steen nog wat verder gerust en achteraf op zoek gegaan naar de waterval die hier zogezegt dichtbij was. ik mijn broertje mijn tante en een neef vertrokken op zoektocht. er zouden ook fosielen te vinden zijn onderweg.
na meer als een uur door de rivier te wandelen vonden we nog steeds geen waterval en ook fosielen waren we nog niet tegen gekomen. het aantal muggen begon bovendien te stijgen en mijn been was al niet meer te herkennen dus besloten we terug te keren.
het was zeker geen verloren wandeling. het was een prachtige rivier en het geluid van het water had me tot rust gebracht. op de terug weg vond ik zelfs osielen dus waren we toch in 1 doel geslaagd.
savonds ging het feest in het dorp verder en voor het eerst in mijn leven dag ik negers en cholita kleren. best wel een grappig zicht. ook nu kon het feest mij weinig intreseren ik was nog niet helemaal bekomen van het vele reizen dus viel al snel in slaap.

de volgende dag vertrokken we later dan verwacht terug naar la paz. gelukkig niet met een publieke bus maar met onze eigen auto's. aangezien ik al bijgeslapen was kon ik nu genieten van het prachtige uitzicht. onvoorstelbaar dat zo iets groens en weelderig zo dicht bij la paz ligt waar zelfs geen gras kan groeien.

eens terug in la paz probeerde ik mama en en ome guido terug te vinden. wat blijkbaar moeilijker was als verwacht. mama had mijn gsm dus normaal moest ik gewoon bellen om te vragen waar ze was. niet mee rekening gehouden dat mama niet weet hoe ze een gsm moet gebruiken. het duurde dus wel ff eer we in contact geraakte. ik had ondertusse al het nummer van de abasade opgezocht en stond klaar om een grootschaalse zoek actie te ondernemen toen uiteindelijk bij mijn laatste poging haar bellen ze gevonden had hoe ze moest opnemen.
alles was inorde met hun. en ze kwamen de volgende dag (maandag) mee naar tiwanaku.

tot zover dit verhaal morgen ofzo schrijf ik wel verder maar mijn vingers zijn ondertusse bevroren. misschien gewoon nog even dit. het is heerlijk om terug thuis te komen in bolivia. ik voel me hier al onmiddelijk thuis en het lijkt alsof ik niet eens ben weg geweest. ik ben echt blij dat ik ben terug gekomen.

vele groetjes

zozo eindelijk uit de verveling gestapt... eergisteren vertrokken we op een nieuw avontuur. er was een kerel (zogezegd van de universiteit) zich komen aanbieden om ons te gidsen naar 'las siete cascadas' de zeven watervallen. het was zogezegt anderhalf uur bus en dan konden we bij de watervallen gaan picknicken en dan terug met de bus.
leek mij wel heel intressant omdat ik voor de rest in sucre alles al had gezien. we stonden dus om 9:30 klaar om te vertrekken. we betaalden hem ieder 45 bolivianos voor bus en zijn gids kwaliteiten en vertrokken. na een kwartier bus die slecht 1.5 bolivianos kosten moesten we al uitstappen en beginnen wandelen... het was nog ongeveer 1.5 uur wandelen oeps dat was niet de afspraak. omdat de ouderen er helemaal niet mee akkoord gingen. ik eigenlijk ook niet. 1.5 uur wandelen in de stekende zon voor 45 bolivianos ik ben ni zot hoor. toen heeft hij toch maar een taxi laten stoppen. van het punt waar de taxi ons achterliet was het nog een dik half uur rots beklimmen. mama haar hoogtevrees nam de overhand maar ze is flink geweest en heeft het overwonnen. ookal was het zwaar, de omgeving en de uitzicht waren geweldig. eens aan de watervallen aangekomen was het allemaal de moeite waard een prachtige plek om met vrienden te gaan kamperen en in het water te duiken of u te wassen onder de waterval. van het punt waar wij zaten zag je maar 2 watervallen. om er nog 2 te zien moest je nog wat hoger klimmen. de oudjes lieten de uitdaging liggen dus klom ik alleen omhoog. een nog mooiere plek echt ideaal om in het water te springen. spijtig dat het zo koud was.
eens terug onder vertrokken we weer. we waren onder tussen gewaarschuwd dat we nog een dik uur moesten klimmen eerdat we bij de bus waren. vol goeie moed vertrokken we. maar deze zakte ons al snel in de schoenen bij het zien de berg die we op moesten. maar we hebben het allemaal gehaald. ome guido zijn kaars was helemaal uit toen we boven aankwamen en mama en ik waren toch ook meer als blij dat het eindelijk gedaan was. toch was het uitzicht prachtig eigenlijk was het een betoverende plaats die je tot rust brengt als je maar genoeg conditie hebt.
nu dus boven aangekomen ff rusten en toen kwam de bus aan... ik kon men ogen ni geloven maar wie stapt daar uit..... lore (een mede uitwisselings student van mijn jaar ook uit belgie) en die loop ik hier zomaar op het eind van de wereld tegen het lijf. het was een blij weerzien en spraken af om 's avonds ene te gaan drinken.

terug in de stad is ome guido gaan slapen, ik en moeder zijn nog een museum gaan bezoeken en zijn dan naar de zonsondergang gaan kijken vanuit de mirador. dit is echt mijn favorite plekje op aarde. de vorige keer dat ik sucre passeerde zat ik hier ookal elke avond. je ziet de zon mooi ondergaan achter de bergen en stilletjes de lichten van de stad aangaan. adembenemend!!!!!

s'avond met lore bij gepraat, ze komt misschien de laaste week mee naar santa cruz om de missie posten te bezoeken.

de volgende dag nog 1 museum en namiddag de bus naar potosi die duurde zogezgd maar 3 uur maar we 5 uur over gedaan... we kwamen tegen 9 uur aan in potosi een lange maar wel prachtige reis. het hotelke wat we hadden gevonden lag ver de stad en voldeed niet aan de weinige eisen de we stellen maar ale voor ene nacht ging het wel. we gingen nog vlug in het dichtsbij zijnde restaurant eten (chinees) het was lekker. maar mijn maag had daar blijkbaar niet de zelfde mening over. ik heb de nacht op de wc door gebracht en de ander hadde der blijkbaar helemaal geen last van.. ik was dan ook ziek genoeg voor ons 3.
nuja het is en blijft bolivia dus ik wist dat het ging gebeuren. vandaag benk ik nog steeds een beetje ziek dus heb ik de oudjes op pad gestuurd... zij zochtn een beter hotel en zijn nu de mijnen gaan bezoeken.... ik moet zegge dat ze het op hun eentje ook redelijk goed redden.

zo ik kruip maar weer eens in bed
vele groetjes

weeral internet

jaja het lijkt wel alsof ik nix te doen heb hier... elke dag maar mailtjes sturen naar huis. dat was zeker niet de bedoeling van deze reis. maarja het is nu even zo. we zijn ondertussen aangekomen in sucre. de witte hoofstad van het land. door de lange vermoeiende reis zijn we allemaal een beetje prikkelbaar en heb ik de oudjes maar in een museum gedropt. ik ben er toch al geweest en ken de verhalen al vanbuiten. plus zo kan ik wat geld besparen want hoe het nu loopt kan ik binnen een week bij de bedelaars op straat gaan liggen.

ik kijk vooral uit op het terug zien van mijn familie... al die steden die we tussen door bezoeken doe ik echt alleen maar de oudjes. hoop dat de tijd snel vooruit gaat ik we rap in la paz aankomen zonder al te veel vertragingen.

groetjes en tot morgen waarschijnlijk

beso

een triestige dag

een bus kaartje

deze morgen om half 6 opgestaan... het is school vakantie hier in bolivia dus iedereen vertrekt op reis. ik had gister al een ticket proberen vast te krijge maar dat was dus niet gelukt. vandaag dan maar met 200 man voor de deur staan wachten tot deze eindelijk open gingen. het werd een stormloop van geduw en trek om als eerst binnen te zijn. hier verspreide we ons over 3 bus maatschappijen om toch maar zeker een kaartje vast te krijgen. na vele onzekerheden en desinformatie kon ik de laaste 3 plaatsen op de bus bemachtigen. nu hopen dat de bus straks vertrekt en dat hij een beetje comfortable is want de reis duurt 14 uur.

de oude man

terug in ons hotel aangekomen wachte ons slecht nieuws, een mede reiziger had de geest gegeven. het was een opvallend persoon die al een tijdje in ons hotel verbleef, een hele oude man maar heel sociaal en altijd vriendelijk. hij was een amerikaan en was naar santa cruz gekomen om zich te herenigen met zijn zoon, die blijkbaar al jaren geen contact meer wou met hem. gisteren avond is hij plots heel hard beginnen hoesten en overgeven. enkele nederlandse jongens hebben hem met de taxi naar het ziekenhuis gebracht maar alle hulp kwam te laat. hij is deze morgen overleden. heel eenzaam zonder familie om zich heen. voorlopig zijn er enkel de hotel gasten die om hem rouwen. ome guido is zelfs een kaarsje voor hem gaan branden.

regen regen regen en nog eens regen

wegens een overschot aan tijd door de vertragingen van de door reis ben ik deze morgen naar de kapper geweest. na dat ik de helft van mijn haar kwijt was en mooi geknipt gekamd en gefünd de deur kwam begon het natuurlijk te regen. sindsdien is het nog heel ff opgeklaart zodat we tot een restaurant zijn kunnen wandelen. toen we echter op weg waren naar de dierentuin begon het weer zo hard te regen dat we een taxi terug hebben moeten nemen. dus door de regen zit ik nu weer aan de computer.. heb nog ni veel anders gedaan denk ik.

ale ik zal eens gaan kijken waar de oudjes uithangen... om half 5 vertrekt de bus dus we hebben nog wel ff tijd om een koffieke te gaan drinken

beso

samaipata

verscholen tussen de uitlopers van het andes gebergte ligt het pitoreske dorpje samaipata, en dat op slecht 2,5 uur rijden van santa cruz.
de weg erheen is lang en hobbelig. er zitten meer gaten is als in hollandse kaas maar het uitzicht is prachtig, we passeren beekjes, prachtige bossen, en luxeuse vakantie huisjes waar ik alleen maar van kan dromen. eens in het dorpje je aangekomen bewonderen we de plaza die rijkelijk versiert is met beelden van vrijheids strijders of gewoon kunstwerken. na te hebben genoten van een heerlijk terrasje nemen we opnieuw de taxi we gaan el feurte bezoeken. dit zijn precolombiaanse ruines van het inca rijk. onsdanks de onduidelijkheid van het nut van sommige dingen wegens bebrek aan informatie ( we wouden ons niet laten afzette door gids die toch alleen ik versta en eigenlijk had ik ook geen zin om vertaler te spelen) was het zeker de moete waard. het is naar het schijnt een religeuse plaats waar alle offers werden gemaakt voor de goden. een heel indrukwekkend zicht hoe ze tekeningen en kanalen aanbrachten op de top van de berg. en ook van hieruit een prachtig uitzicht. het lijkt een beetje alsof je op de top van de wereld staat.

toen in een gamele taxi terug naar santa cruz, eten en bed in. ik was de vorige avond nog zwaar op stap geweest met een aantal brasilianen die bij ons in het hotel zaten. en nog wat oude vrienden tegen gekomen van vroeger een zeer leuke en zatte avond dus. maar de volgende dag om 8 uur eruit was minder luek.

binnekort meer nieuws

beso

aangekomen

na 2 uur trein, 3 uur wachten, 3uur vliegtuig, 8uur wachten, 12 uur vliegtuig, 12uur wachten, 3 uur vliegtuig... dus 1 boek, 30 sudoku's, 50 rondjes rond de luchthaven en ontelbaar veel pogingen om toch maar buiten de luchthaven te geraken. eindelijk aangekomen in het land waar ik mijn hart al veel eerder het verloren.

alles is hier nog juist het zelfde nog even mooi, nog even arm, het eten is nog even lekker en de mensen nog even vriendelijk.

voorlopig heb ik nog geen niets speciaal te melden de hitte en de lange reis hebben ons tam gekregen. morgen doen we onze eerste uitstap : samaipata. een klein dorpje in de buurt van santa cruz waar er prachtige watervallen zijn en een oudford en een prachtig woud. het verslag volgt later deze week.

ohja nieuw gsm nummer 73108118 ben hier op bereikbaar tot 2 augustug 2008 en de 5 ben ik weer thuis.

zo tot de volgende

beso

mieke terug in bolivia

woensdag is het zover... na amper 11 maanden in belgie keer ik alweer terug naar bolivia. dit keer wordt ik vergezeld door mijn mama en mijn nonkel. we gaan rond reizen en natuurlijk ga ik al mijn vrienden terug opzoeken.

naar goede gewoonte ga ik ook nu weer mijn blog aanvullen met alle gebeurtenissen.

veel leesplezier

en tot over een maand

besos

bonete - isla bela - são paolo - brasil

gisteren weer op een of ander avontuur vertrokken. we gingen een trektocht maken op het eiland hier tegenover. naar een van de meest bekende surf stranden ter wereld en natuurlijk ook een van de mooiste stranden ter wereld (of toch tenminste van hier in brazil).

de avond ervoor toch nog eens goed uitgegaan,(smorgens pas om 5 uur thuis) en om 7 moesten we er alweer uit om ons klaar te maken. we wouden de overzet boot van 8:30 hebben, uiteindelijk hebben we die van 10:30 genomen. eens op het eiland pakten we de bus tot het laaste strand en van hieruit begon dan de trektocht naar bonete.

om 11:15, begonnen aan een 4 a 5 uur lange wandeling, door het meer op amezone lijkend bos. de wandelijk was prachtig, een rots achtig tropisch pad lijde ons van de ene waterval naar de nadere, met op de achtergrond het geluid van de golven die onder ons op de rotsen brake en aan de andere de vogels die in het bos wonen.
ondanks dat de klei achtige grond wat nat was door de regenval van de afgelopen dagen, en we uiteindelijk meer op de grond langen dan vooruit kwamen. is alles goed verlopen. en alle pijn en last verviel toen we tegen het eind van de wandeling het prachtige uitzicht over heel het strand (bonete) zagen, een magische plaats met super veel positieve energie.

door de vertragingen van de ochtend kwamen we redelijk laat aan in bonete (zo rond 5 uur in de namiddag) we waren dus van plan rustig iets te eten en dan met de boot terug te keren.
het eerste wat we deden toen we aan kwamen was iemand zoeken die ons terug naar sao sebastian kan brengen. maar door te veel wind was de zee zo onrustig dat het onmogelijk was met de boot erin te gaan. voor terug te keren te voet was het al te laat want om 6 uur wordt het hier al donker. en te voet of per boot zijn de enige manieren om aan dit strand te geraken.
we zater er dus vast voor de nacht.
gelukkig heeft een van onze vrienden daar een hutje, na veel gebabbel hebben de vrouw die op het huis past kunnen overtuigen om ons daar een nachtje te laten slapen.
goed, dan eten gaan zoeken.
ja daar kwam al een ander probleem te voorschijn, het goedkoopste wat er viel te eten koste 12 reales, ik had 6 reales, ju en haar nicht hadden elk 8 reales. dat kwam dus belange niet toe om te eten. een andere groepje van toeristen dat aan de tafel naast ons zat, had ons verhaal gehoord en hadden meddeleiden. een vrouw van hun heeft ons uiteindelijk 10 reales cadeau gedaan. en met korting van de kok (10 reales per bord in de plaats van 12) hebben we heerlijk verse vis met rijst en bonen kunnen eten.
er bleef wel geen cent meer over, en hoe me de volgende dag door gingen geraken was maar afwachten.

na het eten, de ouders op de hoogt gebracht, even op het strand gaan zitten genieten van een prachtige sterren hemel en dan bed in. het was een vermoeide dag dus om 8 uur lagen we al in ons bed. veel geslapen heb ik echter niet. ondanks liters antie insecten melk, hebben de muggen mij bijna levend op geeten. ik heb in het totaal maar zo, 40 muggenbeten. nuja dat komt ervan als ge als vremdeling de bossen van een tropisch land wilt verkennen. maar het was dus een nachtje van jeuken en krabben.

smorgens werden we al vroeg wakker gemaakt. de zee was een beetje rustiger en er ging een moterbootje tot de stad en kon ons vermits vergoeding meenemen.
naar 1,5 uur bootreisje met een zee die tot 2 meten hoge muren langs ons maakte. geraakte we veilig thuis. waar de mama van juliana klaar stond om ons thuis te brengen en de boot te betalen.
eens thuis, douche eten en naar het strand.

mmm wat is het leven hier toch prachtig

tot gauw

un beso
mieke

meer foto's!!!!!!

zonsopgang vanuit de vlieger

groetjes uit brazilie

foto'a brazil!!!!

strand uitzicht (Guaecá, são paulo; brazil)

een begaaide foto van mij en mijn 2 beste vriendinnetje is bolivia (ze zijn wel braziliaans)

lukas een goede vriend hier in brazilie die gitaar speelt op het strand.

ik op het strand