eindelijk nog eens tijd

jaja ik weet ik het... het is al weer lang gelede dat ik nog iets van me heb laten horen. ik heb het dan ook verschrikkelijk druk gehad of bevond me om een plaats waar niet eens elektriciteit was. en ik denk niet dat jullie de rooksignalen die ik heb gestuurd hebben ontvangen. maar wat heb ik dan allemaal uitgespookt...

wel zoals vermeld vertrokken ik en mama maandag op een 3 daagse tour naar het salar de uyuni (zoutmeer) we waren zondag in potosi vertrokken met de bus. en kwamen al vroeg in de namiddag aan in uyuni. hier verbleven we in een verschrikkelijk hotel. de kamers vielen wel mee maar de badkamer was afschuwelijk. tja niets aan te doen, het was tenslote toch maar voor 1 dag. de volgende ochtend vertrokken we op de tour. met 6 man in een 4x4 3 dagen rond toeren in de woestijn. we hebben heel veel geluk gehad, het gezelschap in onze auto was geweldig. 2 engelse meisjes die in een half jaar heel de wereld wouden zien. nog een engelse kerel die al meer als een jaar onderweg was en een mexicaan die al heel de wereld had gezien en nu opweg was naar huis en ondertusse nog wat plaatsen wou bezoeken. allemaal in de 20 en zeker niet verlegen. ook mama had geluk. normaal gaat er met elke jeep een kokin mee. wij maakte gebruik van de kokin van een andere jeep dus was er vanvoor een plaats vrij. waar mama alle plaats had om rustig te reizen. de compani was dus al een succes. het klikte van het eerste moment en het duurde niet lang of we waren al politiek en godsdienst aan het discuseren. het verwonderd me dat de engelse zo anders denken als ons. nu goed over de reis. het zoutmeer is nog evenprachtig als anders. ik heb er echt van genoten. en heb trouwens een hele boel cewle foto's.
de eerste nacht sliepen we in een hotel volledig gemaakt uit zout. het was er verbazend warm en best wel gezellig. ik beklom de berg waarop we verbleven om de zonsondergang te bekijken. echt waar prachtig de mooiste die ik heb gezien tot nu toe. smorgens was ik ook als eerste wakker en ben de enige die de volledige zonsopgang heeft kunnen zien. weer even indruk wekken als de zonsondergang van de avond ervoor.
de rest van de trip verliep rustig. we zagen flaminco's en vele gekleurde meren. en meer woenstijn dan nodig is.
de laaste dag stonden we om 4 uur op bezochten warm water meren en raakte iets of wat ge irriteerd omdat een platteband misschien wel ons hele schema in de war kon gooien omdat we misschien onze bus naar la paz zouden misschien. wisten wij toen nog niet dat er uiteindelijk helemaal geen bus naar la paz zou zijn.

}eens terug in uyuni. moest ik mijn rugzak ophalen aan het reisbureau. we hadde nog een uur eer we moesten vertrekken maar er was niemand aanwezig. na een half uur ongeduldig staan wachten kwam er eindelijk iemand opdagen. maar toen ik de bustickets wou nemen bleken er geen te zijn. ze waren thans al betaalt en alles. de vrouw van het reisbureau beweerde dat en een blokkade was en dat we dus niet naar la paz konden. we zouden nog een nacht in het vreselijke hotel moeten verblijven. ik belde dus maar even men familie van la paz om het te melden.
nu hadden zij het heugelijke nieuws dat er helemaal geen blokkade was en dat ze mijn ticket waarschijnlijk gewoon hadden door verkocht aan een hogere prijs. aangezien ik er niet tegen kan dat ze van mij gebruik maken werd ik kwaad en probeerde met alle macht toch naar la paz te geraken. uit het gesprek bleek dat ze mij morgen ook niet zouden laten gaan dus probeerde ik het via een andere weg. terug langs potosi dus. maar ze zei dat er geen plaats meer was. uitgeput van de reis en vreselijk kwaad ging ik op zoek naar mijn vrienden van de tour die normaal gezien het zelfde lot moesten ondergaan als ik. hen gevonden bleek het dat zei wel naar potosi geraakte. een reisagent kon voor mij ook nog plaatsen boeken ookal dat voor mijn reisagent onmogelijk was. dan na een half uur de moeten bedelen en driegen gaf mijn reisagent mij men geld terug. zo vertrokken we dus met zen alle naar potosi.

hier kwamen we om 2 uur snachts aan. en moesten toen een hotel zoeken. na eerst uitgelachen en afgezet te zijn door 10 taxi chauffeurs kwamen we aan in een hotel. door al de spanning kon ik niet slapen. en vertrok smorgens al vroeg naar de terminaal om een ticket te kopen naar la paz. normaal gezien had ik die zelfde dag van la paz naar suapi moeten reizen maar dat ging dus niet door. we brachten nog een extra dag door in potosi. waar ik mij op de plaza te slapen heb gelegt aangezien dat er de laaste dagen niet veel van was gekomen. we vertrokken op kwart voor negen naar la paz. veel slaap ik niet in bussen ik moet altijd weten wat er gaande is de het werd een helse busrit. om 5 uur smorgens kwamen we aan in la paz. waar ik afscheid moest nemen van mijn nieuwe vrienden. ik en mama namen een taxi naar mijn huisje. hier zag ik eindelijk na zoveel tijd mijn boliviaanse mama terug dus mijn dag was alweer wat beter. we moesten wel om 8 uur vertrekken naar suapi (een klein dorpje in las yungas. een soort tropisch oerwoud hier 4 uur vandaan)
mama was het reizen beu en de spanning van de laatste dagen had onze relatie niet verbeterd. ze besloot dus om hier te blijven. we belde ome guido wakker en lieten haar achter in zijn hotel. ik vertrok met mijn mama op een nieuw avontuur.
ik sliep de hele busrit en toen we aankwamen was ik nog steeds verdooft van de vermoeidheid. heel mijn familie was daar. mijn oma en opa die in belgie wonen en ook mijn tante. haar had ik in belgie als eens ontmoed. voor de rest nog een hoop tantes en nonkels die ik van haar nog pluim ken. we waren in totaal met 25 man. we aten middageten in het huis van mijn grootmoeder. een 20 minuutjes uit het dorp. een klein huisje van 2 kamers zonder water of electriciteit. we gingen zelf suikerriet kappen en vonden ginseng. naderhand keerde we terug naar het hotel. iedere familie had zijn eigen kamer. er waren maar 5 kamer in het hotel. wat voor ons betekende de we met 8 man en 3 bedden moesten slapen. gelukkig was ik moe genoeg om daar geen last van te hebben.
er was een feest in het dorp dus er werd veel gedanst en gedronken. best wel gezellig ookal was ik al in slaap gevallen voor het te goei was begonnen. de volgende ochtend ging iedereen weer vroeg naar het huis van mijn grootmoeder om te ontbijten. ik was volledig van de kaart en bleef dus nog even in bed.
tegen 12 uur kwamen ze mij ophalen en gingen we naar de rivier. hier eerst op een mega steen nog wat verder gerust en achteraf op zoek gegaan naar de waterval die hier zogezegt dichtbij was. ik mijn broertje mijn tante en een neef vertrokken op zoektocht. er zouden ook fosielen te vinden zijn onderweg.
na meer als een uur door de rivier te wandelen vonden we nog steeds geen waterval en ook fosielen waren we nog niet tegen gekomen. het aantal muggen begon bovendien te stijgen en mijn been was al niet meer te herkennen dus besloten we terug te keren.
het was zeker geen verloren wandeling. het was een prachtige rivier en het geluid van het water had me tot rust gebracht. op de terug weg vond ik zelfs osielen dus waren we toch in 1 doel geslaagd.
savonds ging het feest in het dorp verder en voor het eerst in mijn leven dag ik negers en cholita kleren. best wel een grappig zicht. ook nu kon het feest mij weinig intreseren ik was nog niet helemaal bekomen van het vele reizen dus viel al snel in slaap.

de volgende dag vertrokken we later dan verwacht terug naar la paz. gelukkig niet met een publieke bus maar met onze eigen auto's. aangezien ik al bijgeslapen was kon ik nu genieten van het prachtige uitzicht. onvoorstelbaar dat zo iets groens en weelderig zo dicht bij la paz ligt waar zelfs geen gras kan groeien.

eens terug in la paz probeerde ik mama en en ome guido terug te vinden. wat blijkbaar moeilijker was als verwacht. mama had mijn gsm dus normaal moest ik gewoon bellen om te vragen waar ze was. niet mee rekening gehouden dat mama niet weet hoe ze een gsm moet gebruiken. het duurde dus wel ff eer we in contact geraakte. ik had ondertusse al het nummer van de abasade opgezocht en stond klaar om een grootschaalse zoek actie te ondernemen toen uiteindelijk bij mijn laatste poging haar bellen ze gevonden had hoe ze moest opnemen.
alles was inorde met hun. en ze kwamen de volgende dag (maandag) mee naar tiwanaku.

tot zover dit verhaal morgen ofzo schrijf ik wel verder maar mijn vingers zijn ondertusse bevroren. misschien gewoon nog even dit. het is heerlijk om terug thuis te komen in bolivia. ik voel me hier al onmiddelijk thuis en het lijkt alsof ik niet eens ben weg geweest. ik ben echt blij dat ik ben terug gekomen.

vele groetjes