sucre

sucre, de witte koloniale stad ...
in vele boeken word sucre beschreven als een witte stad, tot de dag van vandaag is het centrum van de stad nog steeds wit, alle huizen hebbe witte muren en het zelfde soort teracota dak, het doet eigenlijk ook meer denken aan een typisch spaans stadje. het klimaat is veel beter als in la paz het is er lekker warm en het is minder bergachtig en minder hoog dus zeer aangenaam om te wandelen. ge kunt heel het stadje eigenlijk te voet doen.
op onze culturele bezoeken zijn we natuurlijk weer een heel stuk wijzer geworden over bolivia. wist ge trouwens dat sucre (een van de eerste presidenten) belgische voor ouders had!!!
jaja belgie is toch dichter bij dan dat ik dacht. het dak van het paleis in laken is zelfs terug te vinden in sucre. ze hebben hier gewoon een exacte copie neer gezet.

ohja nog een leuk weetje. er is hier een oude kerk die nu omgebouwd is tot meisjes school maar ook dient als museum en ge moogt daar dan zo boven op het dak. en het dak is volledig gemaak uit blauwe tegels alle soorten kleuren blauw, en waarom: de monniken dachten dat ze zo dichter bij de hemel waren.
die gekke monniken toch

heb ik trouwens al verteld dat het hotel waarin we zaten slecht 1.8 € koste per nacht per persoon? het waren wel gemeenschappelijke badkamers maar ze waren zuiver en we mochten de keuken gebruiken!

nu natuurlijk maakte we niet altijd zelf ons eten. we zijn ook dikwijls uitgaan eten zelfs op de markt enzo, natuurlijk met het gevolg dat ik ziek ben geworden best wel eng word heel vroeg smorgen wakker en moet overgeven enal. en toen kreeg ik overal jeuk en rodde bolletjes. blijkbaar zijn dit ook symtomen van samonella. nuja hier in sucre naar de dokter wil ik niet. dus gewoon de hele dag niet eten en s avonds de bus nemen naar la paz, helemaal alleen en ziek als dat maar goed afloopt...

natuurlijk niet, we zitte wel in bolivia eh transport is hier niet zo geweldig. na 40 min stopt de bus, het begint donker te worden en blijkbaar hebben we geen licht en zijn er problemen met de versnellingen. ja geweldig. ze sturen ook geen andere bus want er zijn er geen meer. en de pasagiers die normaal altijd gewoon rustig afwachten tot er een oplossing uit de bus komt zijn deze keer helemaal niet rustig. enkele mannen beginnen door de bus te schreeuwen dat dit niet kan en dat we moeten eisen voor een andere bus. leuk ondertusse laat de chauffeur wete dat hij gewoon door gaat rijden naar potosi (3 uur). nu wordt iedereen echt kwaad ze beginnen half te vechten met de chaffeur en ook onder de passagiers is er wrevel. 2 vrouwen elk met een baby laten weten dat ze niet meer op deze bus willen zitten. en stappen af (we zitten in het midden van nergens). goed enkele mannen hebben al de tijd wat aan de bus zitte prullen en hebben 3 van de 4 lichten kunnen maken. nog niet echt veilig want aant de kant waar de tegenliggers passeren hebben we maar 1 licht. we krijgen 2 keuzes of we rijden terug naar sucre en de chauffeur zet ons daar gewoon terug af en we moete wachten tot in de morgen als het bureau open gaat op hulp of we rijden door naar potosi en we moete daar zelf een bus zoeke.
terug naar sucre is heel moeilijk want wsl hebben we dan pas s avonds weer een bus en de volgende dag is er een blokkade dus dit houd zeer veel risico in. door rijden naar potosi dan maar. (gelukkig is door als dit gebeuren men misselijkheid wat overgegaan). gelukkig slapen al de moeilijk doeners als we in potosi aankomen en rijd de bus gewoon rechtstreeks door naar la paz. voor de rest komen we niet meer echt problemen tegen.
reizen is bolivia is toch niet voor watjes. alle meest onmogelijke situaties kunt ge hier tegen komen. gelukkig is het bij mij tot nu toe steeds goed afgelopen.

zo dit was het weer voor over.
vele groetjes mieke